Dit verhaal is geschreven vanwege deelname aan de ‘Verhalensafari’ van Sigrid van Iersel http://www.verhaallijnen.nl

Opdracht: Het verhaal achter sporen.

Vandaag trek ik mijn safariboots aan en ga met ferme passen spoorzoeken in de vrije natuur.

Ik woon tegenover een bos. En wel een héél bijzonder bos. Bij de eerste aanblik lijkt het doorsnee. De oplettende kijker ziet er echter opmerkelijke zaken. Zo kent dit bos zeer uitzonderlijke bomen. Waar vind je namelijk Larix-bomen die bladverliezend zijn? In míjn bos. Hoewel de Larix bekend staat als naaldboom en hooguit een bedje van bruingrijze naalden creëert aan de basis van zijn stam, kleuren in mijn bos felgroene bladeren de bodem. Hoe ze daar komen is een raadselachtig fenomeen.

Het volgende spoor straalt kracht uit. ‘Golden power’. Bij de naam alleen al zie ik visioenen van oppompende spierballen, hangbuiken die verdwijnen achter strakke wasbordjes en explosies van bruisende activiteit. Het feit dat zelfs het lege blik dat achter blijft te zwaar is om af te voeren, laat me echter concluderen dat de gebruiker zijn energie al verloren moet zijn, voor de laatste slok genuttigd is. Onbetrouwbaar spul.

Dan valt mijn oog op een soort Poedel. Hij beweegt niet meer. Behoedzaam ga ik dichterbij. Ik duw met de punt van mijn schoen tegen de grijze vacht. Ik schrik me rot. De haren gaan uiteen en wat blijkt…? Geen hond eronder. Te bizar voor woorden. De achtergebleven berg pluizig haar getuigt van een grote voorjaarsborstelbeurt. Wellicht dat nestelende vogeltjes deze ‘hond’ nog vlot trekken, maar verder ziet het er maar uit als een dooie boel.

Niet lang daarna raak ik gefascineerd door een stevige houten bank vergezeld van een brandweerrode vuilnisbak, die zelfs door de meest kippige mens niet over het hoofd gezien kan worden. En precies daartussen…een nieuw spoor. Een witte prop op reikafstand van hetgeen zijn laatste rustplaats had moeten worden. Ben ik hier getuige van verloren goed, slecht mikvermogen, of pure lamlendigheid en laat-maar-waaien-houding. Ik zal er helaas niet achter komen.Mijn laatste spoor biedt een wirwar van lijnen en stappen in los zand. Restanten van menselijke aanwezigheid. Recreanten, fietsend, wandelend of zelfs te paard. Vermoedelijk liefhebbers van dit bijzondere bos. Het bos dat vooral bijzonder moet blijven om hetgeen hier van natúre bloeit en groeit. Helaas kan het niet meer respect afdwingen dan nu getoond wordt. En dat is jammer. Het bos verdient beter.