Deze vakantie bracht veel gemixte gevoelens naar boven. De trip naar een van mijn favoriete griekse eilanden, Lesbos, zorgde deze keer voor een andere voorbereiding dan normaal. Werd ik in juni nog via een lokale bewoonster bekend gemaakt met het opkomende vluchtelingenprobleem, drie maanden later staat heel Europa op zijn kop en wordt de wereld dagelijks overspoeld met informatie. De verdeeldheid ten aanzien van het probleem is groot en dat snap ik. Ik hou me niet zoveel bezig met politiek en vraagstukken als deze zijn van een grote complexiteit. En wie ben ik om daar een oplossing voor te hebben.

Daar waar duizenden mensen op drift zijn en grenzen overschrijden, worden normen en waarden van anderen overschreden. Zelfs als hier géén kwaad achter zit. En dat kan leiden tot angst, frustratie en boosheid. Het enige dat ík kan doen is me richten op de waarden en normen waarmee ik zelf ben groot geworden dankzij ruimdenkende en tolerante ouders. Ik kan als medemens proberen in de schoenen van een ander te gaan staan en begrip te krijgen voor hun doen en laten. En dan mezelf afvragen… “Wat zou ik zelf doen wanneer ik op deze schoenen verder moest?”

Ik heb dat de afgelopen maanden en zeker de laatste weken steeds meer gedaan. Daarbij ben ik tot de conclusie gekomen dat ook ík de veiligheid van mijn naasten zou verkiezen boven leven in vrees en ellende. Vrees die van twee kanten komt en ervoor zorgt dat ik niet weet aan welke kant ik mee moet strijden om het tij te keren. Want wat ik ook kies, de uitkomst zal nooit goed zijn.

Ook ík zou dromen en wensen hebben en het leven van mij en mijn kinderen niet verloren willen zien gaan in een vluchtelingenkamp zonder perspectief. Ben ik dan een gelukszoeker? Natuurlijk, ieder mens streeft een gelukkig leven na. Ben ik daarom van nature slecht? Dat weiger ik te geloven.

En dat is waar ik me mateloos aan kan storen. De vooringenomen meningen over de menselijke aard van vluchtelingen. Slecht, materialistisch, oproerkraaiers, opportunistische gelukszoekers en wat je nog meer hoort.

Komen er duizenden mensen uit een land, dan komt er een afspiegeling van die samenleving over een andere te liggen. Met het goede en het kwade dat daarbij kan horen. Zo is elke samenleving opgebouwd en daarin kun je ook proberen van elkaar te leren.

Al met al, de trip naar Lesbos stond vol met vraagtekens en overpeinzingen. Met twee extra koffers vol ‘hulpgoederen’ zijn we deze kant op gegaan. Kleding, schoenen, luiers, paracetamol, en voor de kleintjes knuffelcavia’s (en nogmaals mijn dank aan diegenen die hiervoor een bijdrage hebben geleverd).

En dat is niet alleen een geste naar de vluchtelingen die hier nog steeds met duizenden per dag aankomen. Natuurlijk kan ik met deze druppel op de gloeiende plaat een kleine bijdrage leveren. Maar ik kan vervolgens weer weglopen van de plaatsen waar de confrontatie het grootst is en verder gaan met het geluk dat ík hier zoek, namelijk een relaxte vakantie.

Diep respect heb ik voor de mensen op dit geweldige eiland die dag in dag uit het verschil proberen te maken en hun hele ziel en zaligheid inzetten om de vluchtelingen welkom te heten en een goede start te bieden. En daarnaast alle moeite hebben om hun eigen problemen het hoofd te bieden door de crisis hier.

Daar doe ik het óók voor, zodat zij in ieder geval de middelen hebben om te kunnen doen wat ze willen doen voor hun medemens. Omdat ook hún hart gedreven wordt door normen en waarden. En dat maakt dat ze zich niet af kunnen of willen keren en grenzeloos doorgaan, ondanks de impact op hun eigen bestaan.

Inmiddels ben ik een week op hier op vakantie. Reizigers komen af en aan. Het contrast tussen de vakantievierende toeristen en de nachtelijk reizende vluchtelingen per boot lijkt groot. Maar onder de streep zijn we allemaal mens en dat is zichtbaar in de wederzijdse reacties. Ieder met zijn eigen doel hier, maar respectvol naar elkaar zoals het hoort. En zo anders dan menigeen wil doen geloven, die slechts gericht is op negatieve berichtgeving en het aanjagen van angst en haat.

Het doet me pijn als ik hoor dat gisteren 14 mensen tijdens de overtocht verdronken zijn. En er vannacht wéér een boot is omgeslagen met daardoor 26 nieuwe slachtoffers. Op een bepaalde manier ben ik blij als ik een groep overlevenden voorbij zie wandelen. Maar weet dat ik met geen pen kan beschrijven wat er in hen moet omgaan, wanneer zij hun dierbaren verloren zijn tijdens hun zoektocht naar ‘geluk’.

Laten we alsjeblieft een beetje verder kijken dan de grenzen van ons eigen bestaan. De wereld brandt om ons heen en hoe de toekomst zich gaat vormen is voor niemand te voorspellen. Ik ben geen politicus, geen helderziende. Ik ben een mens en gedraag me als zodanig, totdat het tegendeel bewijst dat ik me hierin vergist heb.