Enkele jaren geleden ging ik voor het eerst naar het plaatsje Molyvos op het eiland Lesbos. Ik was blij verrast door dit authentieke mooie historische dorp, dat daar zo dapper tegen de rotswand geplakt lag. Ik hoorde al snel dat dit, net als overigens het hele eiland, tot werelderfgoed verheven was. En ik begreep helemaal waarom.

We schrijven een jaar later. Ik vier mijn 50^ste verjaardag in historisch Molyvos en beleef een traumatische ervaring.

Een schel geluid van doordringend ‘ting,ting, tingggg’ deed een aanslag op mijn oren en felle neonverlichting stroomde mijn ooghoeken binnen. Een vreselijk niet-passend-in-het-scenario-toereistentreintje reed dit stuk geschiedenis binnen. Met allemaal blije toeristen in de wagonnetjes achter een eveneens soort van blijkijkende locomotief. Mijn hart brak in vele stukken. Dit paste zóooo niet bij deze prachtlocatie.

Vanaf dat moment was ik elk moment van de dag alert en werd ik gewaarschuwd door mijn reisgezelschap als de Villagetrain van verre mijn aura naderde. Onder het mom van ‘see no evil, hear no evil’, draaide ik het vervolgens mijn rug toe, legde de vingers van mijn beide handen over mijn ogen, zodat ik de toppen van mijn vrije duimen nog net in mijn gehoorgangen kon duwen. Deze krampachtige pose moest ik dan even volhouden, want de Villagetrain is qua snelheid niet bepaald een intercity.

Ik deed mezelf een trouwe belofte om vanaf dat moment het bestaan van dit object te ontkennen en nooit gebruik te maken van dit stuk cultuurbarbarisme.

Echter…

Wat wil het geval. We schrijven weer een jaar later. Wederom vier ik vakantie op dit schone eiland. En deze keer verblijf ik in het plaatsje Petra dat 5 kilometer verder ligt dan Molyvos. De Villagetrain is nog steeds hét vervoermiddel tussen de plaatsen Anaxos, Petra en Molyvos. Bovendien is het zo geregeld dat dit treintje ook de laatste vorm van verbinding is buiten de taxi’s om.

Gisteren bleek dat vluchten en negeren geen optie meer is. Ik móest eraan geloven. Op een dag dat er veel geswitched moest worden van locatie, was dit traumatische vervoermiddel de snelste en goedkoopste optie. Met mijn hakken in het zand, liet ik mij geleidelijk richting opstapplaats sjorren. Bij aankomst wilde ik nog aan de verkeerde zijde instappen, in de hoop dat het niet opviel en het vehikel zich al voort zou gaan bewegen zonder mij. De oplettende machinist wist echter te gebaren dat ik aan de andere zijde moest zijn. De blik in zijn ogen verraadde dat een escape niet gewaardeerd zou worden.

Tot overmaat van ramp werd mijn lot bezegeld door een ‘all-inclusive hop on-hop off’ bandje onwrikbaar om mijn arm. De rest van de dag kon ik mijn verbroken belofte niet eens meer voor de buitenwereld verborgen houden.

Enfin, van de nood een deugd gemaakt.

Het onding kwam in beweging en hobbelde geleidelijk voorwaarts richting de heuvel die wij moesten overbruggen. Steunend en kreunend in al zijn voegen, trok de locomotief de ballast naar boven alsof we de top van een achtbaan te lijf zouden gaan. Eenmaal op de top, was ik, die niet heel erg in is voor kermisattracties, met ware doodsverachting getuige van het feit dat het boemeltje met wel 20 kilometer per uur over de afdalende 3% helling naar Petra zoefde. Gillend, krijsend en met een van angst vertrokken gezicht probeerde ik mij overeind te houden en aan dit drama moedig weerstand te bieden. Met zweet in mijn klamme handen kon ik gelukkig de reling voor mij vastgrijpen en zorgen voor stabiliteit.

Tsjongejonge, wat een avontuur.

Nou ja, later op de avond na een goede maaltijd en een paar Ouzo’s, kon ik er de lol wel van inzien. Onder invloed van Chubby Checkers ‘let’s twist again’ zijn we swingend op de achterbank naar huis gehobbeld. En met enig schaamrood op de kaken vanwege een verbroken belofte uitgestapt.