Na een zware nachtdienst sluit de Brandaris haar wakend oog. Met een laatste knipoog wekt ze Terschelling tot leven en draagt haar licht over aan de dageraad.

Zoals altijd heb ik op dit tijdstip veel moeite om mijn ogen te openen, maar het licht van de schuwe ochtendzon lokt onweerstaanbaar. Het wordt een feestje en ik mag erbij zijn. Om de polonaise te kunnen lopen, lijn ik drie honden aan en loop naar het wad.

Gure wind grijpt om zich heen, maar de kou verliest het van de warme gloed op mijn netvlies, die razendsnel door mijn aderen trekt. De temperatuur stijgt en ontwaken is zelfs voor mij nu geen strijd meer.

Bevroren water glinstert op de paden, als sterren afgedaald op aarde. Vanavond kijken zij weer op ons neer. Hun koele, tere stralen laat ik onberoerd, zodat ze niet voor de nacht verloren gaan.

Ganzen verlaten hun slaapplaats. Het wad componeert een symfonie uit gekrijs en stilte. De honderden vogels tekenen noten in de lucht. Waar hun vlucht het water raakt, verstomt het wad en rest geluidloze ruimte.

De zon klimt hoger. Terschelling raakt meer en meer bedolven onder een gulden vlies. De zachte betovering van het vroege ochtendlicht duurt nog even voort, maar wordt geleidelijk overgenomen door de waan van de dag.

Het wordt tijd om terug te keren.

Een dringend besef maakt zich van mij meester en knaagt zich een weg door mijn maag. De dag is wel heel abrupt gestart voor iemand die normaal gesproken getergd door de ochtend kruipt. Na 3 uur wordt het tijd voor de inwendige mens. Thuis is er koffie, brood en chocola.