Tureluurs trippelende strandlopertjes,
op trappelend trillende pootjes,
snaveltjes als pincetten.
*
Wit rollende golvenkuifjes,
geroezemoes van bonkend brandingwater,
een bruine zandbank zoenend.
*
Poeder puffend schuivend strandzand,
sporen van wadvoetjes en badvoetjes,
schier oneindig naar de einder.
14 augustus 2015, Terschelling
Niets is veranderlijker dan het weer, zeker op een eiland als Terschelling.
Vanmorgen de lucht nog grauw en dreigend, rond het middaguur snuffelt de zon weer tussen de wolken. Niet dírect succesvol, maar ze boekt uiteindelijk wel winst.
Nog niet helemaal overtuigd van de goede bedoelingen van ons klimaat, besluit ik vandaag wat te schrijven, niet té ver van een strandtent. Ik loop ‘de Noordvaarder’ op om een stekkie uit te zoeken voor de komende uren en daarbij ontstaat in mij dezelfde veranderlijkheid die ook het weer hier kenmerkt. Lees verder Hypnose
Het schrijven is er allemaal een beetje bij ingeschoten de laatste weken. Griepje, werken, en zoals altijd weer druk, druk, druk met van alles en nog wat.
Ook wilde ik eerst een heuse fotogallery kunnen maken op mijn blog, voordat ik weer een verhaal zou plaatsen. En laat ik over één ding helder zijn, …ik ben géén digitechneut. Dus ging er aardig wat tijd verloren om die klus te klaren.
Ik steeg boven mijn eigen kunnen uit en dat leidde tot een euforisch moment toen het resultaat van mijn urenlange zwoegen eindelijk naar wens op het scherm verscheen. Veel bloggers van het digitijdperk zullen werkelijk niet weten waarom dit zo’n punt voor me is, maar IK voel me waarlijk trots. Het doel van dit blog was tenslotte mijn plaatjes combineren met verhalen over alledaagse dingen, natuur en reizen. Een goede fotopresentatie is daarbij essentieel. Vanaf nu zijn zullen er dus vaker foto’s over een onderwerp of gebeurtenis verschijnen.
En er is nog meer nieuws van het front. Lees verder ‘ Schrijfbeelden’ in ontwikkeling
Augustus 2013 maakte ik mijn eerste trip naar The Big Apple. De Freedom Tower, het nieuwe boegbeeld van New York, stond nog volop in de steigers. In Manhattan was uit vele hoeken de rijzende grijsblauwe zuil zichtbaar tussen de bestaande bebouwing.
Lopend tussen de reusachtige stijle wanden van de vele imposante gebouwen in ‘downtown Manhattan’, voelde ik me klein en nietig. Ineens werd mijn aandacht getrokken door zware rookontwikkeling in een van de straten. Hoewel ik eerst dacht aan een gevalletje heftige smog, maakte het geloei van sirenes al snel duidelijk dat het hier om een brand ging in een hoog gelegen appartement. Lees verder New York, 9/11 Memorial
Vakantie Samos-Kokkari, september 2014
Soms kruist een dier je pad, en blijft het je steeds weer op je netvlies komen. Een van deze dieren wil ik jullie niet onthouden, omdat ik hieraan hele bijzondere herinneringen heb. De ‘witte van Kokkari’, ofwel poes Aspro.
Net ingecheckt in ons vakantieappartement Popi, worden we luidruchtig begroet door een witte poes. Hélemaal niet opdringerig hoor. Mauw, maauuuuuww, maaaaaauuuuuuwwww. Vanaf de trap springt het sneeuwwitte dier lenig op ons balkon en posteert zich, draaiend met haar billen, voor de koelkast van ons bescheiden keukenblok. Als deze open gaat, rekt haar ranke lichaam zich uit om een blik te werpen op de inhoud en klimt vervolgens naar binnen. Daarna draait zij zich als een ware diva om en kijkt ons met felgele ogen aan.
Ik weet niet waarom ik het denk, maar het gevoel bekruipt me dat niet wij, maar zij dé ‘lady of the house’ is. Behendig drapeert ze zich languit op de bank, springt op schoot, kruipt in mijn nek. Haar roep om aandacht is groot, maar er blijkt ook een ruw randje aan dit lieftallig ogende karaktertje. Mevrouw wil conform háár wensen behandeld worden en als het aaien niet bevalt, laat ze dit direct merken door een knauw in mijn vinger. Ik ben er even klaar mee. Lees verder De opportunist
Triiiiinngggg, triiiiiinngggg, ….de telefoon op mijn bureau gaat over. Licht geïrriteerd neem ik op. Mijn pauze is al een uur opgeschoven, en mijn hongerig wezen wordt voor de derde keer telefonisch gestoord tijdens het nuttigen van een karige lunch. Er is geen nummer zichtbaar in het scherm, dus ik weet niet eens wie of wat me te wachten staat. De neiging om hem te laten rinkelen is groot, maar dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen.
Ik hoor een wat krakerige en bevende stem onsamenhangende informatie geven. ‘Moet u uns luisteruh. Ik heb een pakske Flora… gekocht. En wat mot ik nu doen? Ik kan’t nie lèze. Ik ben heel slechtziend en wit nie hoe’k ut moe gebruiken. Wa’s de bedoeling?’
Ik voel een frons tussen mijn wenkbrauwen ontstaan en een vraagteken tekent zich vast en zeker af op mijn voorhoofd. Lees verder Telefonische helpdesk
Schrijfbeelden 