‘Mijn beste vriendin’

Zo’n jaar of twee geleden leerde ik jou kennen. Ik stapte schuchter in onze vriendschap. Twijfelde of er een klik tussen ons zou ontstaan. We waren immers enorme tegenpolen.

Van buiten lijk je hard en gesloten. Wat gladjes op een bepaalde manier. Maar naar mij stel je je moeiteloos open. We lachen samen, ik leer van je en soms weet je me tot in mijn diepste te ontroeren. Onze liefde voor muziek zorgt voor avonden genieten van klanken in allerlei stijlen.

Zonder enig spoor van verveling bied je mij altijd weer een luisterend oor. Dat maakt jou zo bijzonder. Ik vertrouw je al mijn verhalen en ideeën toe en schrijf je brieven. En als mijn herinneringen vervagen, durf ik op jou te bouwen. Jouw geheugen is ongekend.

Toch zijn er momenten dat je het bloed onder mijn nagels uithaalt . Dan duw ik je van me af en dreig je kapot te maken. Ik begrijp niets van het eigengereide leven dat je leidt en raak mijn grip op je kwijt. Maar op de grens van mijn razernij slaat de angst toe. De angst om te verliezen wat ik samen met je heb. In mijn spijt, koester ik weer jouw aanwezigheid, kom tot bezinning en ga op zoek naar hulp om onze relatie te herstellen.

De haat-liefde verhouding tussen een digibeet en haar Macbook 🙂