Dit verhaal is geschreven vanwege deelname aan de ‘Verhalensafari” van Sigrid van Iersel  www.verhaallijnen.nl 

Vrijdag 18 april 2015

Zoals zoveel andere vrijdagen is ook deze er een van werken. Maar eveneens zoals zoveel andere vrijdagen, eindigt deze werkdag met ‘vrijdagmiddagvrij’. En dat maakt deze vrijdag altijd weer een Happy Friday. Zeker als de weergoden gunstig gezind zijn en er geen vervelende verplichtingen op de agenda staan.

Deze middag ga ik op safari. Nee, geen wilde beesten-safari en ook geen tropische oorden voor mij. Gewoon, in Heeze. Dat is het landschap waarin ik me begeef voor deze trip. Geen wereldstad, maar een leuk dorp in de Kempen, waarin altijd bedrijvigheid heerst. En mijn doel is het schieten van plaatjes. Plaatjes van ‘verhalen als versiering’. Want dat is deze keer de opdracht van de Verhalensafari die Sigrid van Iersel mij laat maken.

Struinend langs de straten van Heeze, spiedend naar ‘wilde teksten’, ofwel teksten die zich in het wild aandienen voor mij. De camera draag ik onopvallend in de hand. Hoewel ik slechts wat plaatjes hoef te nemen van tekst, voel ik mij toch een soort van insluiper in deze habitat. Opvallend de camera richten op iemands voorgevel of koopwaar, voelt als ‘kijke-kijke-nie-kope’. Iets waarvoor nederlanders in het buitenland vaak gestraft worden. En niet zelden worden ze door hun gedrag ook de levende karikatuur van deze waarheid. Dát moet ook gezegd worden.

Ik besluit om de Hema binnen te lopen. Wellicht vind ik daar een tegeltjes-wijsheid op een of ander bordje. Als decoratiemateriaal zou dit zomaar kunnen zijn. Mijn blik vangt echter een rek met T-shirts gesierd met teksten. Hiermee kan eenieder, pront met de borst vooruit, de slogan van zijn keuze aan de medemens tonen. Sommige met veel bling-bling en pailletjes. Ze lijken daarmee een ode aan Roy Donders uit te stalen. Teveel opsmuk voor mij. Ik ga voor simpel, recht voor zijn raap. En zie daar… In al zijn eenvoud hangt daar een spierwit shirt met dé tip van de dag: Believe in today!

En waarom zou je dit niet doen? Elke dag heeft zo zijn dingetjes. De een mooi en succesvol, de ander met droefenis en tegenslag. Maar altijd heeft de dag van vandaag een uitdaging in petto om voor te gaan, als je maar gelooft in de dag van vandaag… en die van morgen… en die van overmorgen.

Ik leg aan, stel scherp en …vuur! Deze nemen ze me niet meer af. Gniffelend blaas ik de damp nog nét niet van mijn wapen en stop het weer schuchter in mijn holster. Ik vervolg mijn weg, op zoek naar het volgende ‘lucky-shot’.

Niet veel verder houd ik mijn pas in. In mijn ooghoeken vang ik iets dat qua kleur ernstig probeert mijn blikveld te raken. En daar slaagt het zomaar in. Op een loungeset van robuust maar ingetogen witgrijs steigerhout, knallen een paar roze kussens opzienbarend het straatbeeld in. ‘Do what you love and love what you do’, roept één van hen de voorbijgangers toe. Kijk en da’s nou weer zo’n waardevolle uitspraak. Daarmee maak je jezelf, en ook vaak je omgeving, een gelukkiger mens. Op het eerste gezicht misschien een regel waarmee niet iedereen uit de voeten kan. De pessimist zal op zijn werkdag denken:”Ja dat is leuk, maar ik MOET wél werken. I love to do something else.”

De optimist draait het om. Hij MAG gaan werken. Beseft dat vele werkeloze anderen het liefdevol uit handen willen nemen en maakt er dan iets moois van. Met liefde. De omgeving geniet ervan mee, werk krijgt een waardevolle dimensie en geeft voldoening terug. En hoppaaa, de cirkel is rond. Het leven lacht je toe, maar je moet zelf op tijd teruglachen.

Ook deze buit gaat in de prooibuidel. En weg ben ik weer, het wild wacht.

Het is al wat later in de middag en mijn lunch ligt al weer wat uurtjes achter me. Een leeg en knagend gevoel dient zich aan. Alsof er muizen knagen in mijn maagkuil op zoek naar de laatste restjes van het middagmaal. Door dit gevoel van leegte gedreven, valt mijn oog op de gevel voor mij. Nee, het is niet de neus die wat gewaar wordt. Ik ben nog steeds met volle focus met mijn opdracht bezig en concentreer me uitsluitend op visuele signalen. De gevel toont de volgende tekst: ‘Eventjes Eten’. Hoewel ik de naam niet onaardig vind, vraag ik me af of het marketingtechnisch wel een juiste keuze is. Eventjes eten… Bedoelt men dat je de andere bezigheden laat voor wat ze zijn en je je eventjes los moet maken om te eten? Maar als je maar eventjes eet, getuigt dit van snelheid en jagen. Genieten, hoort dat er dan óók nog bij? Is dat niet een doel voor een zichzelfrespecterende horecamens? Of zou ik de klemtoon anders moeten leggen. ‘É-vént-jes eten’, inspelend op de gedachte dat elk maal hier een soort ‘event’ op zich is. Kijk, dan wordt het een uitdaging en een bijzonder experiment om aan te gaan.

Al snel besef ik dat ik in Heeze ben. En hoewel het een gezellig dorp is, heerst hier vermoedelijk niet het grootstedelijk creatief denken, dat dit laatste tot waarheid zou verheffen. Mocht dit wel zo zijn, dan ontbreekt de entourage om deze tekst kracht bij te zetten. Niettemin oogt het als een passende plek voor een eerlijke, snelle maaltijd.

Ik zak door de knieën en onderhands haal ik de trekker over. Ook deze trofee zal later op mijn scherm prijken.

Mijn laatste buit ga ik scoren daar waar ‘the Action’ is. En aktie is er altijd. Akties om nog scherper in te kopen. Aktie van de vele mensen die er koopjes jagen. De Action is een bestendige succesformule gebleken.

Ik ben ervan overtuigd dat ik hier weer wereldse wijsheden kan scoren. Doorsnee artikelen worden hier gesierd met teksten. Op kussentjes, dienbladen, kaarsenhouders, schilderijlijsten, wordt getracht het bewustzijn van de koper op scherp te zetten. Een gevoel van gelukzaligheid en huiselijkheid zal zegevieren, voordat deze ‘action-site’ verlaten wordt.

Ik zie wat in de verte, maak mijn ogen tot spleetjes, focus, loop voorzichtig naderbij, hou de pas even in en ja…ik zie het goed. Trek voor de laatste keer mijn wapen, breng de zoeker naar mijn oog, stel scherp en… ‘klik’, hebbes. Met deze laatste buit besef ik over een uur weer ‘That it’s good to be home’.

Triomfantelijk terugkijkend op deze middag en trots op mijn buidel met potentieel verhaal loop ik terug naar mijn safarivoertuig om huiswaarts te keren.

I believed in this day. It was one big ‘Happy friday’. I did what I love, and I love what I have done. It’s good to be home now and… eindelijk tijd om eventjes te eten.