Ze zijn er weer. Vakantietenen. De symbolen van zon, zee, vrijheid en volledige ontspanning. Tegen het decor van een koelblauwe zee, schreeuwen zij dat het hier fantáaastisch is.

Ik ga een stapje terug.

In de vroege ochtend check ik mijn uitrusting. Remover, rode lak, polish, nagelschaar, vijl, wc papier en een optimisme geheel in overeenstemming met mijn vakantiegevoel.

En daar zit tevens de valkuil. De beperkte frequentie van deze uitgebreide operatie, zorgt steevast voor enorme frustratie en minstens een halve dag rugklachten. Maar, zoals mijn moeder in al haar wijsheid altijd zei: ’Wie mooi wil zijn moet pijn lijden.’

Dilemma. Wat is de meest trefzekere positie om het glimmend rood aan te brengen? En liefst ook óp de nagels.

Ik doe een try-out. Zwier mijn rechterbeen met moeizame souplesse op de zitting van de stoel voor me en buig voorover. Deze pose gaat gegarandeerd leiden tot een nijpend zuurstoftekort. En mijn ontbijt gaat twijfelen over de juiste route door mijn lichaam. Neerwaarts de gebruikelijke weg volgen, of terugkeren? Uit vrees voor het laatste, maak ik de keuze makkelijker. Ik hef de blokkade op door het openen van de knoop en hervat mijn actie.

Mijn blik raakt glimlachend de tien blij jubelende ienieminie schildersdoekjes. Ze hebben nog wat voorbereiding nodig. Als een ware sculpturist sla ik aan het hervormen. Pijnlijk snel ervaar ik dat het hier en daar iets té voortvarend gedaan is.

De volgende stap vraagt om bezinning. Vijf tenen achtereen lakken, of beter om en om van voet wisselen? De ervaring leert dat natte nagels graag de buurtenen opzoeken, om ongevraagd een aaneengesloten schilderij van het formaat Nachtwacht te creëren. Niet deze keer. Het risico op vrije expressie druk ik direct de kop in.

Het eindresultaat valt en staat bij de gratie van een vaste hand. Mijn zelfkennis is groot genoeg om te beseffen dat dit wel een dingetje is. In deze houding vanuit de losse pols een piepklein kwastje trefzeker laten landen, is niet mijn sterkste kant. Dat vereist een ingehouden adem. Binnen dezelfde ademteug moet ook de lak soepeltjes gezet worden.

Lichtblauw aangelopen besef ik dat de zuurstofvoorraad op is. Hijgend en trillend vraag ik me af hoe anderen dit steeds weer moeiteloos voor elkaar krijgen en besluit geen enkel succesverhaal hierover ooit nog voor waar aan te nemen.

Bij de nabeschouwing prijkt er wederom meer rood op mijn tenen dan wenselijk. Maar ach, dat slijt wel door invloed van zand en water.

Een bescheiden trots zorgt voor blosjes op mijn wangen. De ademhaling daalt weer tot buikniveau en blij besef ik dat het ontbijt de juiste weg gevonden heeft. Dan slaak ik een ijselijke gil. Waar komt dat bloed aan mijn vingers vandaan!?

Ik zie eruit als een figurante in een freaky-horrorshow. Bloedrode lak druipt van mijn handen. Teleurgesteld pak ik de fles remover, verfrommel een sliert wc-papier en start de restauratie. Pfffff…vakantie-tenen.