Wie mij wat langer kent, weet dat ik graag een reisje boek. Vakantie is een vorm van ontspanning. Je doet nieuwe ervaringen op, verwondert je over het leven, maakt leuke contacten, wat wil een mens nog meer. Eenmaal op plaats van bestemming is dat zeker waar. Maar…, voor het zover is…

De bestemming is deze keer New York. Twee tantes op reis met twee neefjes van bijna twee meter. We kijken er tegenop alsof ze Trump-tower en de Empire State-building in eigen persoon zijn. Via Cheaptickets is de vlucht al enkele maanden geleden geboekt. Piece of cake, oftewel appeltje-eitje voor ons Nederlanders. Boeken, betalen, informatie printen en wachten op het moment dat online inchecken mogelijk is.

Dertig uur voorafgaand aan de vertrektijd (10.00 de volgende dag), meldt de informatie van onze maatschappij Brussels Airlines. Zuslief offert zich op voor een nachtelijke actie. Dat is toch een vroege vogel, dus nog wat vroeger is voor haar geen probleem. Via de homepage van Cheaptickets wordt de omleiding gemaakt naar ‘mijn boeking’. ‘Check-in’ knop wordt gevonden en het invoeren begint. Via de site van Brussels Airlines en met het opgegeven vluchtnummer SN8807. Keer op keer stranden de vruchteloze pogingen. “Check in is not available”. Terug naar bed, wekker gezet, wakker worden, nieuwe poging. Wederom dezelfde melding. Er volgt telefonisch contact over en weer. Ik kijk een rondje mee, zelfde melding, “check-in not available”. Nader onderzoek van mijn kant leert dat de eigen site van de vliegmaatschappij zegt dat inchecken pas vierentwintig uur voorafgaand aan de vlucht mogelijk is. Het is 9.50 uur. Wachten dus, en na 10.00 opnieuw een poging. Computer says wederom.. “no”. En dat is om 10.15 nog steeds het antwoord.

Even verder lezen. Indien de melding blijft bestaan, dient contact gelegd te worden met de check-in lijn van de luchthaven. Zuslief zegt toe dit te zullen regelen en ons onderlinge contact wordt verbroken. Even later weer telefoon. Bellen op de nederlandse lijn van de luchthaven lukt niet. Die is A. Niet beschikbaar op zondag, B. Niet beschikbaar voor particulieren. Klaar weer dus.

Al enigszins lichtelijk geïrriteerd wordt besloten eerst te gaan douchen, daarna volgt nieuw beraad. Half uur later. Zusje heeft alsnog geprobeerd te bellen. Doorgekozen op de engelstalige lijn en… warempel…een nederlandsprekende dame aan de lijn. Deze staat haar zelfs liefelijk te woord. De volgende informatie volgt:” Ja, u heeft een boeking bij Brussels Airlines met vluchtnummer SN8807, maar u vliegt met United Airlines vluchtnummer UA998. En dit betekent dat u ook via United Airlines moet inchecken. Dit kan niet via de site, maar moet via hun app. De paspoorten moeten namelijk voor verificatie verzonden worden voor de check-in”.

Nou ja, waarom ook niet? De logica van het geheel ontgaat me volledig. Direct de juiste info verstrekken was een stuk duidelijker geweest voor ons als reizigers en had inmiddels veel tijd en ergernis bespaard. Maar, what the hell, we laten de pret niet drukken. Nu weten we hoe het moet.

In verband moet de paspoortcontrole worden de meereizende neefjes verzocht een foto van hun paspoorten door te sturen naar Joyce via What’s App. Een nieuwe poging in de maak. De app van United Airlines laden. Poging strandt. App kan op de Iphone van Joyce niet geladen worden. Niet helemaal vreemd. Wij werden bij aanschaf tijdens de vorige New York-trip drie jaar geleden al bekeken als Wilma en Betty Flinstone toen we trots onze Iphone 3S aanschaften. De 4 was toen al tijden uit en model 5 was net door Apple gelanceerd.

Dus…, wederom telefonisch overleg. Wat nu?

“Stuur de foto’s maar door naar mij”, besluit ik. Tenslotte ben ik inmiddels in bezit van een tweedehands Iphone 4S. En zo geschiedde.

Ik laad de app, ga naar ‘check-in’. Stap 1; voer het boekingsnummer in. Check. Stap 2; scan de paspoorten van de reizigers. Een beeld verschijnt met de contourlijn van een hoofd en een rechthoek onderin beeld. Dju, die paspoorten moeten niet verstuurd maar gescand worden. Precies binnen de aangeduide lijnen moeten hoofd en paspoortnummer gehouden worden.

Stap 3 wordt dus een creatieve tussenoplossing, buiten de procedure om. Mail de foto’s naar mezelf, projecteer de beelden op de Ipad, scan de beelden vanaf de Ipad met de Iphone via de United Airlines-app. Hoe omslachtig kun je te werk gaan. Maar goed, paspoort 1 wordt ‘gelezen’ , vervolgens herkend. Dit wordt duidelijk door de gegevens van de reiziger te tonen op het beeldscherm via de app. Mooi, weer een stapje verder.

Trots en blij toets ik de knop ‘volgende’. Een lopend stippellijntje met tekst maakt duidelijk dat de gegevens aan verificatie onderworpen worden. Dit kán 5 minuten in beslag nemen en ik ben direct bang dat dit dus viermaal het geval zal zijn. Ach ja, wat zou ik anders op een vrije dag voor een verre reis moeten doen? Mijn verjaardag nota bene.

Na drie minuten; “unable to read passportinformation”. Wat???? Mijn nekhaar, dat tot dan toe nog gladgestreken tegen mijn schedel lag, komt plotsklaps overeind. Stoomwolken uit mijn oren. Mijn neusgaten verwijden zich en ik onderduk een luide grauw aan het adres van United Airlines. Gloeiendehoednoganusnietoe. Ik besluit weer in mijn zennstatus terug te keren. Ik laat me toch niet gek maken door zo’n stuk onbeholpen techniek. Eigenlijk is de hele transactie begonnen met het doel onze stoelen zodanig te reserveren dat we een beetje prettig in het toestel kunnen verblijven. En ja, er is óók een knop die aangeeft ‘change seats’. Bovendien is het een optie om het hele paspoortcontrolegedoe te vermijden. Mijn hoop op goede afloop groeit weer met het moment.

Nieuwe stap; druk ‘change seats’. Een plattegrond van het vliegtuig siert mijn beeldscherm. Vier gele stoelen, ónze stoelen. Tot dan toe had ik nog nergens uit af kunnen leiden welke zetels ons toebedeeld waren. Deze nieuwe informatie verrijkt in ieder geval mijn reisbeeld. Vier op een rij, maar geen raamplaats erbij. En dat is nou net zo leuk. Zeker voor iemand die nog nooit gevlogen heeft, zoals de neef waarvoor deze hele trip gepland is.

Ik druk op de blauwe stoeltjes om te kijken of dit de lege plaatsen zijn. Niks, niks, niks, en dan… ja reactie op het scherm. Het blauwe stoeltje wordt geel. Oké, dan is nu de rest een peuleschil.

Not… dus. Na deze ene switch blijft het stil onder mijn vingers. Geen verandering meer mogelijk. Stapje terug in de procedure, nieuwe poging. Misschien zijn de grijze vakjes de onbesproken plaatsen. De actie herhaalt zich. Vruchteloos. Terug uit de procedure, … grrrrrrrr… weer opnieuw. De blauwe toch maar weer. Veel drukken, switchen en hoeraaaa, vier keer achter elkaar verandert de stoel onder mijn vinger van blauw naar geel. Change seats…, check. ‘Volgende’. Ik ben weer helemaal blij. Dat inchecken komt morgen wel, onze stoelen zijn vastgelegd, die nemen ze niet meer af.

Met een grote zelfvoldane glimlach kijk ik naar de informatie op het nieuwe scherm. De bevestiging van vier zelfgekozen stoelen. En… of ik even akkoord wil gaan met het cashen van een bedrag van 616 dollar. Waaaaattttt???? Écht niet!!!!

U zult begrijpen waar wij nu zitten. Vier-op-een-rij, zonder ramen!