Triiiiinngggg, triiiiiinngggg, ….de telefoon op mijn bureau gaat over. Licht geïrriteerd neem ik op. Mijn pauze is al een uur opgeschoven, en mijn hongerig wezen wordt voor de derde keer telefonisch gestoord tijdens het nuttigen van een karige lunch. Er is geen nummer zichtbaar in het scherm, dus ik weet niet eens wie of wat me te wachten staat. De neiging om hem te laten rinkelen is groot, maar dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen.
Ik hoor een wat krakerige en bevende stem onsamenhangende informatie geven. ‘Moet u uns luisteruh. Ik heb een pakske Flora… gekocht. En wat mot ik nu doen? Ik kan’t nie lèze. Ik ben heel slechtziend en wit nie hoe’k ut moe gebruiken. Wa’s de bedoeling?’
Ik voel een frons tussen mijn wenkbrauwen ontstaan en een vraagteken tekent zich vast en zeker af op mijn voorhoofd. Lees verder Telefonische helpdesk→
Een heerlijke lentedag. De eerste keer dat het weer mogelijk is om met je gezicht in de zon te zitten, zonder dat de rest van je lijf vurig wenst dat je tóch die dikke jas had meegenomen.
Ik scan van achter mijn glas rosé en donkere brillenglazen het terras. Een groep ferme kerels heeft zich verzameld in een kring. Stoelen zijn voor hen overbodig, ze blijven op hun voertuig zitten. De armen breed rustend op het stuur, donkere zonnebrillen op. Een enkeling heeft een ruige pet over de ogen getrokken. Tussen deze mannen van stavast zijn wat meisjes neergestreken. Ze keuvelen en giechelen wat. Lees verder De nieuwe Satudara→
Fier staat het potje zeezout op de tafel bij De Walvis. Een figuur waar ze in de tijd van Rubens trots op waren. Smal in de schouders, wat voller in de buikstreek en een voloptueuze bilpartij. Lees verder Zoutvaatje→
Fotografie en verhalen over alledaagse dingen, natuur en reizen.
Schrijfbeelden 