New York kent zo zijn ‘spots’ en Times Square is er een van. Een ‘must see’ voor elke toerist. Dus ook voor ons.

Een drukte van krioelende mensen. Overweldigende lichtreclames sieren de gevels van theaters en restaurants. Celebrities bij Madam Tussaud, knipogend lonkende Giant M&M’sdie je doen watertanden, en aankondigingen voor allerlei voorstellingen. Energiezuinig beleid is hier geen issue.

Sinds enige tijd is Times Square deels veranderd in een voetgangerszone. Een verbetering, omdat iedereen onoplettend loopt te gapen naar schreeuwende en flitsende beelden en rariteiten om zich heen. Doe daar wat New York verkeer bij en je weet zeker dat de sirenes overuren blijven draaien.

Ik gaap een rondje mee. Camera paraat om nog wat plaatjes van dit spectakel te schieten. Hier zijn niet alleen bekende spots, maar ook ‘famous figures’. We lopen een aziatische Spiderman tegen het lijf. Benedengemiddeld formaat, figuur als een appel. ’t Is nét niet helemaal het evenbeeld van DE action hero. Deze komt niet eens tot de eerste verdieping als het erop aankomt.

Zonder sokkel, maar wel in het groen, lopen er diverse ‘Statues of Liberty’. Een van hen trekt mijn oog. Ik richt mijn camera en knip een foto. Het exemplaar begint te bewegen. ‘The lady’ gebaart dat ik naar haar toe moet komen.
Ik kijk en laat haar voor wat het is. Indringerder nu, wordt weer gewenkt. Een armgebaar maakt duidelijk dat ik toch écht in haar nabijheid gewenst ben. Door het masker kijk ik slechts in een paar holle donkere ogen. Ondanks de leegte van de blik, voel ik me gedwongen aan haar oproep gehoor te geven. Ik, onnozelaar, denk: “Die wil wat vragen. ‘t Is vast een ‘lady in distress’.

Ik nader met een vragende blik. Wordt ineens bij mijn kladden gegrepen, op mijn hakken omgedraaid, en krijg een toorts in mijn hand geduwd. De ferme grip is niet lady-like. Nauwelijks beseffende wat er allemaal gebeurt, voel ik iets op mijn hoofd. In mijn ooghoeken krijg ik mee dat de amerikaanse vlag om mijn schouders gedrapeerd wordt. Owh shit, ik sta hier zwaar de klos te zijn. En…niemand van mijn reisgezelschap heeft ook maar iets in de gaten.

Met de ruggen naar mij toe gekeerd, wordt druk overlegd waar ons volgende doel is. Nu ik hier toch voor paal sta, wil ik wél dat dit vereeuwigd wordt. Zie het al helemaal voor me; Word ik straks losgelaten, loop terug zonder Liberty-outfit, doe mijn verhaal en krijg dan de ‘Yèh right baby, dream on-blik’.

Ineens komt het besef dat IK een ‘Lady in despair’ ben. Heb geen idee hoe ik erbij sta. Ik slaak een kreet, jodel een joehooooeeee  het trio voor mij, in de hoop dat mijn geluid boven dat van de New-York-City-herrie uitkomt.

Verbaasde blikken, een slappe lach en dan verdwijnen twee gezichten achter de camera. Ogenschijnlijk doelloos word ik alle kanten op gemanouvreerd. Arm omhoog, arm voor me, toorts omhoog, armen breed, toorts voor de borst, indraaien. Ik voel me een marionet die willoos aan de touwtjes van de poppenspeler hangt. Ondertussen praat ‘the statue’ voluit, maar slaan de woorden grotendeels dood achter het masker. Ik hoor nog net iets van “you’re american, be proud” en hop… gaan de handjes weer de hoogte in.

Zo onverwacht als deze fotoshoot begonnen is, zo abrupt is hij weer voorbij. Mijn diva-status wordt me ontnomen. ‘Ontkleed’ stap ik terug het leven in van alledag. Geen beroemdheid, geen aandacht meer voor mijn verschijning. Ik kan de straat weer op. Maar… niet voordat de toorts nog eenmaal ondermijn neus gedrukt wordt. Deze laat weinig aan de verbeelding over. Vijf dollar geeft een kleine sticker op het handvat aan. En mocht ik wederom te onnozel zijn om te beseffen wat híervan de bedoeling is… de hand die mij eerder krachtig wenkte wijst luchtig doch dringend op het bedrag.

Ik voel me ‘framed by Lady Liberty’.