26 mrt 2015 / Terschelling-De Walvis

Fier staat het potje zeezout op de tafel bij De Walvis. Een figuur waar ze in de tijd van Rubens trots op waren. Smal in de schouders, wat voller in de buikstreek en een voloptueuze bilpartij.

Ze draagt een muts met witte streepjes en een hoge kraag. Da’s niet vreemd, want het weer is nat en guur vandaag. De wind jaagt de golven op die de branding vormen van het terugtrekkende water op het wad voor De Walvis. Steeds meer komt de onderwaterwereld weer aan de oppervlakte. Vogels strijken neer, wandelaars nemen snel hun kansen waar. Ze zetten hun stappen op het tijdelijke strand, dat over enkele uren opnieuw de bodem van de zee vormt.

Een kitesurfer zoeft door het water, alsof hij door haaien op de hielen gezeten wordt.

‘t Zoutpotje weer wel beter, haaien zijn hier niet. Hier zijn slechts pieren … en schelpdiertjes. De dagelijkse kost van de gevleugelde bewoners van het wad. Honkvaste exemplaren, trekkers en misschien zelfs asielzoekers op zoek naar een betere toekomst.

Zoutvaatje heeft haar buikje rond. Staat in gezelschap van anderen die haar dierbaar zijn. Warmt haar rug aan een kaarsje dat sfeervol brandt.

Bedachtzaam overpeinst ze haar dagen hier, genietend van het beeld dat zich voor haar ogen afspeelt.

Dan grijpt een grote, krachtige hand haar uit het schaaltje. Een tweede hand sluit zich om haar hals. Hij draait haar nek om, totdat de inhoud van haar witte buik zich door de gaatjes van haar muts als poeder over het bord verspreidt.

Ze krijgt nog een laatste tik op haar billen, dan zet de hand haar terug. Zoutvaatje is weer vrijgevig geweest. En dat terwijl ze weet dat deze vrijgevigheid haar uiteindelijk overbodig maakt. Zodra de inhoud van haar lichaam volledig verstrooid is, zal zij begraven worden en een ander haar plaats innemen.