7 Jaar was ze toen ze bij ons kwam. Gered uit een benarde situatie die haar fataal had kunnen worden. Het levenspad van haar ongeboren veulen had abrupt, samen met dat van haar, zomaar kunnen eindigen.

Met vermoeide ogen keek het broodmagere dier lusteloos voor zich uit. Het gebrek aan pigment rond haar ogen gaf de blik een bizar accent. Het gras onder haar voeten leek haar, ondanks de ondervoeding, niet te trekken. De vale vacht was dof, de haren stekelig. De staart en manen hingen als dunne, vuile slierten naar beneden. Met haar ingevallen flanken, was het niet moeilijk om de contouren van haar skelet te volgen.

De schouderbladen en de bekkenbeenderen leken zich door haar huid heen te willen boren. De schoft vormde een scherpe heuvel, de overgang van hals naar rug. Haar ribben waren moeiteloos te tellen.

De merrie droeg een veulen dat over vijf maanden het levenslicht zou moeten gaan zien. Gezien haar conditie, was er alle twijfel of dit zou gaan gebeuren. Ze had in ieder geval nog vijf maanden om aan te sterken voor het zover was.

Op 14 mei 2006 zette zij boven verwachting een prachtig hengstveulen op de wereld. Na deze mijlpaal ging ik van start met de training van deze merrie.

Een proces van liefde, frustratie, machteloosheid, leren en eindeloos geduld volgde. Ze was wantrouwend, onrustig en onvoorspelbaar. Onder de inmiddels sterke uitstraling ging een kwetsbaar dier schuil met verlatingsangst. Er waren momenten dat ik alleen maar stil op haar zat en door middel van rustig ademen probeerde haar in mijn rust mee te krijgen. Tijdens de training aan de hand brak ze keer op keer vanuit het niets los. In de rijbak toonde zij haar verlatingsangst door er in blinde paniek vandoor te gaan als andere paarden de ruimte verlieten. Steeds als ik de moed dreigde te verliezen, kwam er een gebaar van haar zijde dat mij het vertrouwen gaf om door te gaan.In een voor mij roerige en onzekere periode, plande ik een strandvakantie met haar. Diep van binnen met het gevoel dat we de branding samen nooit zouden bereiken. Om daar te komen zou ik haar vooral los  moeten laten en vertrouwen. En hopen dat dit vertrouwen wederzijds zou zijn. Gezien mijn eigen opgebouwde onzekerheid was dit een enorme opgave.

Euforisch was ik toen we uiteindelijk, na 3 dagen voorbereiding, het strand bereikten. Ik had de neiging om de teugels op te nemen, maar wist dat ik je moest laten gaan om rust te bewaren.

Door het zware, losse duinzand sjokten we naar boven. Elke stap voelde als een enorme krachtsinspanning. Nog enkele passen hadden we te gaan naar de top van het duin. Mijn hart bonkte in mijn keel. De wind kreeg meer grip op ons naarmate het hoogste punt naderde. Het zonlicht scheen fel in mijn ogen, mijn blik enigszins verblindend. De lucht was strakblauw en het witgele strand bijna leeg.

Je verstarde, hield je pas in en keek rond. Uit je neus kwam een briesend en proestend geluid. Onder mij voelde ik je spieren spannen.

Langs de branding reden we. Nu kwam het er op aan. Stap, draf,… harder draven. Losse teugels,… niet vergeten,… blijven loslaten.

Voor ons werd een galop ingezet. Niet verstarren, volgen nu. Je versnelde, niet onbeheerst, ontspannen volgend. Hoofd omhoog, neus in de wind. Het geluid van de hoeven klepperde hard over het natte zand. Het ritme nam toe. Briesen, schudden met je hoofd en weer volgen. Versnellen. Bij blijven. Het zand schoot als een vage streep onder ons door. Meeuwen vlogen krijsend voor ons uit. Wind in de haren, tranen in de ogen. Dit was onvoorspelbaar geweest.

Op dit moment stegen we beiden boven onszelf uit en werd ik beloond voor 3 jaar geduld en doorzettingsvermogen. Hier bleek overduidelijk dat een vrije wil niet opgelegd kan worden, maar tot stand komt uit respect en wederzijds vertrouwen.

Langzaam minderde het tempo. Je bleef ontspannen. De lange weg terug werd stappend afgelegd. Ik voelde de pompende ademhaling in je krachtige lichaam geleidelijk weer tot rust komen.

Hier was een stukje eigen geschiedenis geschreven, een nieuwe mijlpaal bereikt.