Zinloos

Gespeend van enige vorm van inspiratie staar ik over mijn laptop naar een roodborstje in de kale takken voor mijn raam. Een kuifmees hipt aan zijn zijde. Ik voel hun frustratrie als de zoektocht naar pinda’s strandt in een zinloos bezoek aan de uitnodigend wapperende groene netjes in het struikgewas. Leeg.

Ik trek me het lot van de hongerig gesnavelden aan, maak een vluchtplan, ren naar de nooduitgang van mijn gedachten geef een ruk en … gesloten.

‘ Zitten blijven!’ snauwt een stem diep van binnen. Puberaal tegendraads weiger ik te luisteren, maar mijn leeftijd eist volwassenheid. Met schaamrood dieper dan de kleur van mijn roodgeborste maatje, schik ik in mijn lot en neem mijn oude positie in.

Uren vliegen voorbij. Wasjes gedraaid, een auto gezocht, extern geheugen opgeschoond (en daardoor een crash veroorzaakt die mij een inzinking bezorgt), foto’s bewerkt, fictief over Isle of Skye gereisd, etentje verzorgd en nog veel meer. En dat terwijl al die tijd maar één agendapunt mijn planning beheerst. Deze column schrijven. Where did I go wrong?

Als creëren ‘moeten’ wordt, sluiten de luiken van mijn geest. In het halfduister vieren onrust en uitstelgedrag een feestje en ik loop voorop in de polonaise. Maar zelfs na de beste feestjes staat een krijsende kater voor de deur.

Ik weiger hem de toegang. Voor de tweede keer laat ik een dier teleurgesteld in de kou staan. Het raakt me.

Knarsetandend vraag ik me inmiddels af waarom ik mezelf dit aan doe. Mijn vrije weekend, twee afspraken afgezegd, nog zoveel te doen. Ik beken dat ik dit leuk vind. Vond. Nee vind. Echt! Tóch?

Deze keer blijft het bij stroperig getrek aan woorden, zinnen met een weerstand van strakke elastiek, frasen die zich moeizaam lostrekken als koeienpoten uit diepe modder.

Maar ik geef me niet over. Draag mijn lot om de tot nu toe vruchteloze pogingen niet te laten stranden in een lege column. Dat zou echt volslagen zinloos zijn.