Een roadtrip door The Highlands

Soms heb je het gevoel dat er ergens iets op je wacht om ontdekt te worden. Zonder dat je weet waarnaar je zoekt, bouw je een fascinatie, puur gebaseerd op fantasie.

Dit had ik bij de Schotse Hooglanden. Ik creëerde een beeld nauwelijks getoetst aan de werkelijkheid. Ruig land, immense vlaktes, omgeven door overweldigende bergen en betoverend zonlicht. Van dat licht dat een landschap blij en levendig maakt als wolken hun tranen gedroogd hebben en weer achter elkaar aan gaan jagen. Dat stond op mijn netvlies. Zo moest het zijn.

Voorjaar 2015 ging ik voor het eerst naar Schotland. Hoewel de stad Edinburgh de aanleiding was, kon ik, nu ik zo dichtbij was, de Highlands niet links laten liggen. Ik plande een dagtocht met een minibus van Haggis Adventures naar Fort Augustus. Daar zou ik op het bekendste meer van dit land, Loch Ness, hét monster gaan spotten.

Naast de bekendheid van Schotland om Nessie en Schotse rokken, is er nóg iets onlosmakelijk verbonden met dit land. Het fenomeen ‘ four seasons in a day’. Met strak blauwe lucht vertrokken we in de vroege ochtend uit Edinburgh. Verrassend, omdat een dag eerder treinen richting het noorden niet verder konden rijden vanwege hevige sneeuwval. Ik had de trip eigenlijk niet meer verwacht.

Naarmate de rit vorderde nam de bewolking toe. Tijdens een laatste stop voor we daadwerkelijk The Highlands naderden, was in de verte sneeuw te zien op de bergen. We reden door het gebied Trossachs en passeerden Loch Lomond. Het beeld van besneeuwde hellingen nam toe om tot een adembenemend hoogtepunt te komen richting Glencoe. Boven de witte toppen trokken wolkenmassa’s voorbij. Het gefilterde zonlicht zorgde voor een bijzonder beeld. Het licht leek zich van binnenuit door de sneeuwkap heen een weg naar buiten te banen, waardoor de indruk ontstond dat immens grote opaallampen het landschap verlichtten.

Inmiddels zat ik met mijn neus tegen het raam gedrukt. Het hele traject dacht ik maar een ding: “Ik wil eruit, dit beeld op camera vastleggen om nooit meer te verliezen”. Helaas was dit niet mogelijk, maar het zette zich wel onuitwisbaar vast op mijn netvlies.

De chauffeur vervolgde zijn weg en kruiste het water van Loch Leven ter hoogte van Ballachullish op weg naar ons doel. Het besneeuwde landschap werd weer groener, maar het weerbeeld grijzer. Tegen de tijd dat we stopten voor een bezoek aan het Commando Memorial bij Spean Bridge, stortte een pijnlijke hagelbui zich over ons uit. Kletsnat en verkleumd stapten we terug in de warme bus. Gelukkig zette de bui de achtervolging niet in en was het ‘our lucky day’.

Bij het naderen van Loch Ness brak het wolkendek weer en Fort Augustus heette ons warm welkom in een pril groen voorjaarslandschap. Hierdoor was de tocht op het meer weliswaar koud maar aangenaam.

Aan boord zetten we koers langs de kust van het Loch. Gefascineerd keken we naar de plek waar het monster ooit geprobeerd had aan land te kruipen. Tevergeefs, getuige het opwaartse kiezelspoor tegen de helling dat vruchteloos weer afboog richting water. Eindeloos turend over het zwarte water en gevoed met de opzienbarende verhalen van onze schipper, gingen we een uur later terug naar de haven en stapten enigszins teleurgesteld op de kade. Nessie gleed niet over het podium vandaag. Het doek bleef gesloten.

Via een andere route reden we terug naar Edinburgh. Opnieuw een bijzondere belevenis. Tijdens een groot deel van het traject sneeuwde het hevig. Op de vlaktes naast de weg waren honderden herten te zien. Later hoorden we dat deze dieren in wintertijd de besneeuwde hellingen afdalen op zoek naar voedsel. Al die machtige beesten met grote geweien, geweldig om te zien.

Bij de laatste stop in Pitlochry, was het inmiddels donker. Dit sfeervolle dorpje met zo’n 2500 inwoners, is gebouwd in Victoriaanse stijl. Na een snel bezoekje aan de hoofdstraat vol restaurantjes en gezellige winkeltjes, stapten we voor de laatste keer in de bus om later aan de vorstelijke Royal Mile van Edinburgh afscheid te nemen van onze chauffeur. Met zijn boeiende verhalen over de geschiedenis van de Schotse clans, Rob Roy, William Wallace en Robert the Bruce, had hij de tocht tot een levend stuk geschiedenis gemaakt.

Mijn verwachtingen van the Highlands zijn volledig waargemaakt. Het smaakt naar meer. Inmiddels heb ik zowel de Highlands als Edinburgh opnieuw bezocht. Nu ga ik verder trekken door dit schitterende land. Komende week vertrek ik naar Isle of Skye, doorkruis ik op eigen gelegenheid weer het landschap om uiteindelijk op dit eiland aan de westkust nieuwe indrukken op te doen bij de sprookjesachtige watervalletjes van ‘the Fairy Pools’, de puntige rotsen van ‘the Old man of Storr’, de hellingen van ‘the Quiraing’ en niet te vergeten de destilleerderij van Tallisker voor onvervalste singe malt whisky.

Wil je mee op dit avontuur, reis dan mee met Schrijfbeelden.