Na een zware nachtdienst sluit de Brandaris haar wakend oog. Met een laatste knipoog wekt ze Terschelling tot leven en draagt haar licht over aan de dageraad.

Zoals altijd heb ik op dit tijdstip veel moeite om mijn ogen te openen, maar het licht van de schuwe ochtendzon lokt onweerstaanbaar. Het wordt een feestje en ik mag erbij zijn. Om de polonaise te kunnen lopen, lijn ik drie honden aan en loop naar het wad.

Gure wind grijpt om zich heen, maar de kou verliest het van de warme gloed op mijn netvlies, die razendsnel door mijn aderen trekt. De temperatuur stijgt en ontwaken is zelfs voor mij nu geen strijd meer. Lees verder Morgenstond Terschelling →