‘ Wíj hoeven ons niet meer voor te stellen hè?’ zei hij met een glimlach op zijn gezicht. Oei, dát had hij nou net niet moeten zeggen. Het schaamrood kleurde acuut mijn wangen door deze deja vu.

Een uur eerder…

Er zijn van die dagen dat lichaam en geest het niet eens zijn. Ken je dat? Je komt op een splitsing, je hoofd gaat een straatje om en je lijf gaat volgzaam met jou mee. Als mijn agenda overuren draait, slaat deze chaos bij mij wel eens toe.

Op zo’n moment arriveerde ik op een zonovergoten dag bij het huis voor een feestje. Voor mij geen vreemd adres hoor, integendeel. In dit huis was ik al talloze keren op bezoek geweest.

Ik liep goedgemutst de oprit op en belde aan. Tijdens het wachten keek ik wat om me heen. ‘Goh, het ziet er hier heel anders uit. Het lijkt wel of de melkbus bij de deur is weggehaald.’

Mijn systeem reageerde niet.

‘Het is wel wat kaal zo. Volgens mij is er ook een ander huisnummerbordje gehangen.’

Bizar, maar er ging géén belletje rinkelen.

De deur ging open, ik keek een wildvreemde in de ogen en zei: ‘Hallooo, ik kom voor het feestje’ en stapte, zonder ook maar op enige goedkeuring te wachten, nog net niet over de tenen van de man, de ruime hal in.

Mijn geweten protesteerde nóg steeds niet. Tja, zeg nou zelf. Op hoeveel plaatsen bel je niet aan voor een feestje en doet degene die het dichtst bij de deur staat open. Da’s niet gek, tóch?

Ergens ver weg begon er nu wél wat te borrelen. Het beeld van de ruimte op mijn netvlies liep niet synchroon met mijn blijkbaar niet zo fotografisch geheugen.

Ik keek nog eens goed rond en besefte dat er wel heel rigoreus de bezem door gehaald was. De sfeer was ook helemaal anders.

Oké, de situatie vroeg om een reset.

Waarom is er zoveel veranderd, zonder dat ik daar enige weet van heb? We zijn vriendinnen, een verbouwing zou ze me toch wel verteld hebben?

Ik keek nog eens naar de butler in kwestie. Het vraagteken op zijn voorhoofd tekende zich inmiddels bijna driedimensionaal af.

Nou, op dát moment kon ik niet meer spreken van een rinkelend belletje. Een gong sloeg hard de genante realiteit mijn hoofd binnen.

‘Uhmm, ik, uuhh… dénk dat mijn navigatie offline geraakt is onderweg… Dit is níet het huis van… ’

‘ Nee, als je voor het feestje van de buren komt, moet je een blok verder zijn’, was zijn verhelderende antwoord.

Ik kreeg het ineens heel warm, zette mijn versnellingsbak in zijn achteruit en verdween zo abrupt als ik gekomen was. Ondertussen liet ik luid mijn excuses horen. Twee deuren verder deed ik een nieuwe, dit keer succesvolle, poging.

Is dit het meest genante dat ik ooit heb meegemaakt? Dat hou ik voor jullie verborgen. Meer vertellen zou zo maar écht genant kunnen worden.