Ze is geen griekse schone. De mist over haar gelaat heeft sporen van betere tijden gewist. Donkere kringen benadrukken haar ogen en ze beweegt met een vermoeide, instabiele tred. In deze heldere omgeving waar frisse kleuren strijden om de gunst van het bekeken worden, is zij als een grauwe rots op de kade.

Ons ‘kalimèrá’ wordt beantwoord. Ze glimlacht als we plaatsnemen op haar zorgvuldig uitgestalde terras. Een kleine vuurrode visserboot met felgekleurde boeien lijkt te zweven boven het zeegroene water.

‘Dio frappé, mè gala, sketto’, bestel ik staccato in mijn beste beginnersgrieks. Ze sloft weg en komt met grote glazen koude koffie terug. ‘Yamas’, proosten wij op haar en ik hoop oprecht dat haar gezondheid hierdoor een boost krijgt.

Ze kijkt over het water en zucht wapperend met haar handen:’Pfff….zesto’. We snappen het. Een milde zeebries zorgt voor enige verkoeling, maar Kottes is té warm voor de tijd van het jaar.

Wij lachen haar instemmend toe. Een sprankeling verschijnt in haar ogen. Jeugd herovert haar gelaat en ze past ineens bij de omgeving.

Al pratend tekent ze met gebaren illustraties bij haar verhaal. Mijn vriendin volgt haar bewegingen, maakt zinnen uit de beelden en antwoordt met haar beperkte woordenschat. Haar correcte antwoord oogst bewondering en het gesprek gaat door.

Onze gastvrouw transformeert. Geestdriftig vertelt ze over de rode vissersboot, waarvan zíj de kapitein is. Met meer soeplesse dan voorheen loopt ze naar de keuken en komt terug met een schaal vers gevangen vis. Trots, bijna liefkozend, beroert ze met haar pezige vingers de nog glimmende dieren en toont de details van hun kiewen en vinnen. Ongetwijfeld kan ze hen tot een godenmaal omtoveren, maar het vroege uur zit de keuze voor een uitgebreid maal in de weg. En ik vind het jammer. Jammer, omdat ik hou van haar trots en van haar mooie vissen.

Niet eens teleurgesteld, pakt ze bij vertrek een enorme Pinna-schelp uit een stilleven op het terras en staat erop dat we deze blikvanger accepteren. Bescheiden stamelen we een ‘Efcharisto poli’. Helaas zijn een dubbele handdruk en een blik van absolute dankbaarheid het enige dat we nu kunnen achterlaten.

Thuis siert deze stille getuige van een bijzondere ontmoeting op de mooiste plek van Pilion de huiskamer.

(Sep 2016)